De schildercursussen van september ronden we dit jaar spectaculair af met een expositie van drie dagen op de Vischmarkt in Harderwijk. Een prachtig stekkie voor een goede ontvangst van de schilderijen. Natuurlijk vragen we de bezoekers actief mee te doen. Ze schrijven een review voor de kunstenaars en ze schilderen zelf een klein schilderijtje op een koelkastmagneet tijdens de expositie. De entree is gratis maar we vragen wel of iedereen even z'n schoen wil zetten, zodat we een nieuwe, kleurrijke loper hebben voor in ons studio aan de Boonenweg in Hierden.
Aan alle creatieve bezoekers: van harte bedankt voor de vrolijke medewerking.
Op Aaltjesdag hebben we bezoekers gevraagd waar ze het liefste willen verblijven. Op een schilderij is het strand, het water, de bergen, het bos en de zon en de maan afgebeeld. Alle deelnemers hebben zichzelf vastgelegd in een poppetje en deze op het schilderij geplakt op de plek waar ze het liefste willen zijn. Het strand en het water waren favoriet en werden druk bezocht met de poppetjes.
Het is die dag warm en gelukkig staan we onder de bomen. Veel bezoekers personaliseren hun poppetje en plaatsen het op hun favoriete lokatie.
Kun jij je poppetje nog terug vinden?
Iedereen van harte bedankt voor de vrolijke medewerking.
Kom be-schilderen!
Op het Recyclefestijn staan we met een groot en oud fotodoek van de Amsterdamse Grachten. Geheel in stijl van het recylclefestijn maken bezoekers van dit schilderdoek een nieuw kunstwerk. Met de kleuren magenta, yellow en cyaan beschilderen de bezoekers van het festijn het fotodoek.
Voor het schilderen hebben we iets extra's toegevoegd. De penselen zijn een restant van de coronaperiode en meten anderhalve meter. En dat maakt het mengen van kleuren een tikje lastiger en ook het schilderen
vraagt extra aandacht.
De slideshow laat zien hoe iedereen iets heeft bijgevoegd op het schilderij.
Kunstenaars, van harte bedankt voor jullie vrolijke medewerking.
Het bedrijf waarin deze deelnemers werken heeft een zekere affiniteit met Studio MiSt.
Ze fabriceren en leveren gespecialiseerd verf voor diverse automerken. Vandaag gaan ze aan de slag met acrylverf en maken ze met lange penselen een schilderij dat op hun afdeling komt te hangen.
Bij de aanvang is er genoeg discussie om tot een weloverwogen beslissing te komen over wat ze gaan schilderen. En als dat bepaald is kiezen ze voor de kwaststreek van Monet en beginnen te schilderen met korte penseelstreken.
De kers op de taart is de snelle wagen die heel precies en met veel details erin wordt geschilderd. Is het ze gelukt om de wagens snelheid te geven?
Normaal gesproken komen we samen in de studio waar alles gereed staat. De deelnemers trekken een schort aan en ik vertel de opdracht van de avond. Deze start van de avond maakt de deelnemers los van dagelijkse bezigheden en zet ze in de creatieve stand. In coronatijd is dit onmogelijk: er is geen fysiek contact of interactie tussen de deelnemers en de docent mogelijk.
Ik moet iets verzinnen, de opdracht is voor mijn studie bij ArtEZ urgent, om mijn deelnemers te inspireren en te activeren, zonder dat ik erbij aanwezig ben. Voor het enthousiasmeren en motiveren van de deelnemers laat ik iedere opdracht vooraf gaan door een doe-opdracht. Het beluisteren van een verhaal, het spelen met keukenmaterialen, het maken van een patroon en het ontdekken van het platte perspectief met google. Het onderzoeken tijdens de voorbereiding stimuleert het creatieve denken als voorbereiding op het tekenen of schilderen.
Een mooie bijvangst van de coronatijd zijn de schilder- en tekenplekken die de deelnemers voor zichzelf hebben gecreëerd in huis. Dat was ook even spannend: komen ze wel weer schilderen in de studio, of bevalt het te goed op de eigen lokatie? Maar gelukkig zijn ze weer terug in de studio, op zoek naar nieuwe uitdagingen en gezelligheid.
Tijdens mijn studie bij ArtEZ, Master Kunsteducatie, heb ik me geconcentreerd op de woestijnsprinkhaan. Terwijl in de wereld de corona maatregelen van kracht zijn, hebben de boeren in de Hoorn van Afrika te maken met grote wolken sprinkhanen die de akkers leeg eten. Een bijzonder fenomeen dat ik alleen ken van de beelden op tv. Ik vraag me af waar het insect vandaan komt en waarom het er opeens zo veel zijn.
Tevens voel ik een link met de situatie tijdens de coronatijd. Als iemand de aarde van bovenaf bekijkt, zou die zich dan juist afvragen waar al die krioelende mensen zijn gebleven tijdens deze lockdown?
De hersenen van de sprinkhaan
Bij mijn onderzoek lees ik dat de hersenen van een solitaire sprinkhaan een andere opbouw laten zien dan de zwermsprinkhaan. Ik vraag me af of dat ook bij mensen het geval is. Zijn onze hersenen veranderd tijdens onze geïsoleerde leven in de lockdown? En hoe snel ervaren we 'dicht bij elkaar zijn' weer als gewoon?
Schilderlessen op afstand
Gedwongen door de situatie geef ik schilderlessen op afstand aan mijn deelnemers. Dit is een geheel nieuwe ervaring. Samen met de deelnemers ontdekken we dat privé-schilderen een prettige ervaring kan zijn en de deelnemers realiseren een mooie schilderplek in de eigen woning.
Het samen schilderen, elkaars werk bekijken en bespreken, wordt gemist, vooral elkaar bemoedigen, uitdagen en afkijken en gluren kan je zienswijze verruimenen en je aanzetten tot meer creativiteit.
Buiten schilderen
Als we door de versoepelingen, nog tijdens de coronatijd, eindelijk weer bij elkaar mogen komen organiseer ik een buitenworkshop met grote sprinkhanen, gevouwen van grote tekenvellen. De deelnemers kiezen het werk van een kunstenaar als inspiratiebron en beschilderen de sprinkhanen met acrylverf: er ontstaat een nieuwe soort sprinkhaan.
Sprinkhaan als lekker hapje
Tijdens de workshop bied ik de deelnemers een sprinkhaan aan als versnapering. Dit kan een oplossing zijn voor het grote voedselprobleem nu de wereldbevolking zo snel groeit. De reacties op dit hartige hapje zijn heel verschillend.
De studie kunsteducatie bij ArtEZ sluiten we af met de expositie, de Finals in de Grote Kerk in Zwolle. Er is mij veel aan gelegen om mijn studie fysiek af te sluiten: Kunst is voor mij een onderzoek van de zintuigen: horen, zien, voelen, proeven en ruiken en daar past de ervaring van de Finals in de grote kerk perfect bij.
Het lukt me om het belang van de presentatie over te brengen op de medestudenten. De groep van de Master Kunsteducatie ontvouwt zich tijdens de Finals als een samenvallend geheel en we ontvangen van diverse kunstenaars en kunsteducators complimenten over de zichtbaarheid van onze studie.
Ik presenteer mijn laatste sprinkhaan: gevouwen van een bestaand schilderij. Het schilderij op het papier is nu verborgen in de plooien van de vouwkunst.
Een passerende student merkt op dat hij nieuwsgierig is naar het schilderij: hij wil de sprinkhaan ontvouwen om het schilderij te zien waarvan de sprinkhaan is gevouwen.
Biologen merken op dat alles in de natuur wat zich ontwikkelt en verandert, is geplooid en gevouwen: gebergten, bloesems, de hersenen.
"Het leven is een oneindig proces van vouwen en ontvouwen."
www.dekennisvannu.nl
Vouwen en ontvouwen zijn mooie uitgangspunten voor kunst- en schilderlessen. Deelnemers kunnen kiezen wat ze willen laten zien 'ontvouwen' en wat ze willen beschermen, 'invouwen'.
Bij Elburg in de polder bezoek je het Riff, PD#18245, het achtste landschapskunstwerk van de provincie Flevoland.
Kunstenaar Bob Gramsma creëerde, ter gelegenheid van 100 jaar Zuiderzeewet, dit monument met als bouwmateriaal de Zuiderzeegrond; zand, stenen en grint. De kunstenaar liet een grote heuvel opwerpen en in die heuvel is het kunstwerk uitgegraven.
Bob Gramsma: ,,Ja, we gingen graven tot het grondwaterpeil. Van bovenaf. Graven is ruimte scheppen zonder te bouwen hè. Er ontstond een holte die we hebben bekleed met spuitbeton. We legden een vloer aan, een trap en er kwam een dak op.’’ (uit: De Stentor, Herre Stegenga)
De vorm van het Riff PD#18245 is een inspiratiebron voor een kunstles, waarbij de constructie en vorm een hoofdrol spelen, alsmede het materiaal waarmee de deelnemers aan het werk gaan: acrylverf en gel.
De huid van het Riff is weerbarstig en met het materiaal en een kaartje, waarmee we de verf met gel op brengen, komt er reliëf in het kunstwerk die ook na droging zichtbaar blijft.
Bovenstaand schilderij is een gezamenlijk project op een schilderdoek van 80 x 80 cm. Naast het samen schilderen is een extra vervreemding ingebouwd; de penselen zijn 125 cm lang. Hierdoor heb je direct afstand tot je werk en zijn je bewegingen onnatuurlijk. Alsof je met links schildert terwijl je rechtshandig bent.
Een mooi project voor bewustwording, vernieuwing, ontdekking en loslaten.
Gramsma geeft aan dat nà de oplevering hij de regie verliest over zijn kunstwerk: "Het beeld kan nu geannexeerd worden door de natuur. Aarde zal zich aan het beton hechten, mos ook. Regenwater stroomt over de rand, het beeld gaat veranderen. Hoe, dat weet ik niet. Dat ligt aan het weer, aan de temperaturen. Dit beeld is nooit klaar.’’ (uit: De Stentor, Herre Stegenga)
In november 2021 wordt l'Arc de Triomphe in Parijs ingepakt, een kunstwerk van Christo en Jeanne-Claude.
Het inpakken, wat zij tot kunst hebben ontworpen, geeft een hernieuwde kijk op voorwerpen en gebouwen.
Ik grijp het onderwerp aan voor een kunstles, waarin de ingepakte voorwerpen de inspiratiebron zijn voor het maken van een schilderij. De bomen zijn door het inpakken abstracte figuren geworden, en dit levert een andere kijk op de boom op.
Het abstraheren van figuren traint je in het zien en toepassen van contouren.
Tijdens mijn studie Master Kunsteducatie ontmoet ik publicist, filosoof en ontdekkingsreiziger van het alledaagse, Bram Esser. Hij nodigt ons uit om op reis te gaan met een ander idee over de bestemming: laat je reis bepalen doorbv. een dobbelsteen, een ontmoeting of een herinnering. Direct schiet de VW Kever door mijn hoofd. Maar voordat ik aan een fysieke reis vorm kan geven, breekt de corona uit.
Op het internet ontdek ik de ingepakte kever van Christo en Jean-Claude, gecreëerd in 1963, mijn geboortejaar.
Het is voor mij een signaal om toch op reis te gaan met de kever. In 2022 gaan we naar Noorwegen.
Een nieuwe studie aan de HKU in Utrecht introduceert een nieuwe studielijst met boeken over Gamification: o.a. het toepassen van spelelementen om gebruikers meer te laten ervaren en meer te motiveren.
Een spel dat iedereen kent uit zijn/haar jeugd is het rollenspel met poppen, levensecht of miniatuur, waar je mooie scenario's om heen bouwde.
Als er nu een mooi moment afspeelt in je leven, kun je die met anderen delen via social media. Dat is leuk om te doen en de mindere momenten, die we graag vergeten, die posten we niet.
De Amerikaanse fotografe Suzanne Heintz legt op een wel heel bijzondere manier de highlights van haar leven vast met haar man en dochter, geen echte, het zijn twee etalagepoppen!
De foto's van haar project tonen haar reizen. Wat een uitdaging moet dat zijn om daar met je poppen een geënsceneerde foto te maken. En ook huiselijke tafereeltjes, 't dagelijks leven, legt ze vast.
Dit onderwerp is een mooie aanvulling op het project waar we in januari 2022 mee gestart zijn. De deelnemers hebben figuren geschilderd vanaf foto's van kunstvoorwerpen en schilderijen en ze schilderde vanuit observatie een kleine ledepop en een levenshoge etalagepop. Suzanne Heintz biedt met haar foto's een scala aan tafereeltjes als inspiratiebron voor de cursisten.
Geïnteresseeerd geraakt in deze kunstenaar?
Bekijk de uitzending van de AVRO Tros:
Close Up, Seizoen 173 Afl. 8
Schilderijen van de deelnemers
Op de website van deze kunstenaar en fotograaf vind je bijzondere foto's van dit unieke kunstproject.
www.suzanneheintz.com/photography/recent-work/
Suzanne Heintz vermeldt: "Herinneringen vastleggen was bij ons thuis dé manier om het gezinsgevoel te ervaren. Wij hadden echt van die Kodakmomenten. Die waren ook echt alleen voor de camera. Het werd pas echt wat als er een camera in de buurt was. Dan poseerden we lachend bij het bord van de bezienswaardigheid die we bezochten. Dat waren onze gezinsmomenten. Het ging om het plaatje. Die afbeeldingen fungeerden als een soort anker voor ons... want daarop ging alles tenminste wel goed." (www.avrotros.nl/close-up)
Leeuwarden is in 2018 de culturele hoofdstad van Europa en tijdens dit jaar vinden er culturele activiteiten plaats in de stad en in Friesland.
Zo vindt er een spectaculair straattoneel plaats met reuzen van wel 11 meter hoog uitgevoerd door een Frans gezelschap: Royal de Luxe. Zij willen het theater naar het publiek brengen en wandelen met de reuzen door een groot gebied.
De grote poppen draaien met hun hoofd, knipper met de ogen bewegen de mond, ze lijken te leven. Maar in werkelijkheid zijn er tientallen mensen nodig om de reuzen in beweging te krijgen en te houden. Om de poppen heen is een stellage opgebouwd waarin vrijwilligers de pop aansturen en met de nodige acrobatiek, kunnen ze de poppen laten lopen.
Tijdens het wakker worden van de meisjesreus, het douchen, het lopen valt al snel op dat je vergeet dat de reus een voorwerp is, opgebouwd uit kunstmatige stoffen. Je gaat een beetje van ze houden, ze gaan leven, je denkt met ze mee te kunnen voelen. Dat invoelen en inleven is een fantastisch opbrengst van kunst beleven.
De deelnemers kiezen een afbeelding met de reuzen en bepalen zelf wat ze willen schilderen en wat ze weglaten. Maar de boodschap moet helder blijven: het zijn geen mensen, het zijn reuzen. En dat moet het schilderij tonen.
Wat ik bijzonder vind, is dat er zoveel vrijwilligers nodig zijn om één reus in beweging te brengen. De reus kan niks beginnen zonder de mensen en één mens kan de reus niet in beweging brengen. Er is een groep nodig en er is samenwerking vereist.
Inspiratie: de reuzen van Royal De Luxe